Maciej z Miechowa (Miechowita) (ur. 1457) był pisarzem, alchemikiem, teologiem i medykiem; uznany za “rodzimego Hipokratesa”. Piastował funkcję nadwornego lekarza króla Zygmunta Starego i kilkukrotnie rektora Akademii Krakowskiej.
Zasłynął jako płodny pisarz tekstów historycznych oraz medycznych. Jako pierwszy na ziemiach dawnej Rzeczpospolitej podjął on tematykę morowej zarazy, nękającą ludzką społeczność od zarania dziejów. Wydał w 1508 roku w Krakowie traktat Contra saevam pestem regimen [Szczegółowe przepisy o zabezpieczeniu się przed groźną dżumą]. Kilka lat później pisywał również inne książki dotyczące ludzkiego zdrowia i historii, poświęcając uwagę między innymi flebotomii. Inne ważne prace: Tractatus de duabus Sarmatiis Asiana et Europiana et de contentis in eis [Traktat o dwóch Sarmacjach, azjatyckiej i europejskiej, i o tym, co się w nich znajduje], Chronica Polonorum [Kronika polska] oraz Conservatio sanitatis [Zachowanie zdrowia].
Autor opracowania: mgr Agnieszka Banaś
Źródło: Pharmacopola numer 6/2022
Więcej na temat historii farmacji i medycyny przeczytasz w naszych książkach
Leave a Reply